پرچنان

یکی از دوستان دوران مدرسه و راهنمایی را دیدم، اول تشخیص او ممکن نبوده و تغییر زیادی کرده بود. خیلی حرف خاصی با هم نزدیم ابتدا رفتم جلو و سلام کردم، گفت زن گرفتی خوب شده؟ تا آمدم پاسخش بدهم و مقدمه سخن بی اغازم که: « عشق وقتی در زندگی » پرید وسط حرف و متعجانه گفت عشق؟ اجازه پاسخ دادن نداد وپرسشی دوم مطرح کرد: «بچه دار شدی؟» پاسخ دادم خیر و پرسش آخر را کرد: « پس چرا ازدواج کردی؟»نگاهی به هم کردیم و تعارفات مرسوم و خداحافظی.اما چیزی که پندارم را درگیرش کرد، چهره و پرسش و لحنی بود که او وقتی گفت عشق؟؟ گویی میخواست بگویید این واژه که در کتابهاست، در واقعیت نیست؟ و پرسش دومش که در پندار بسیار کسان دیگر نیز هست، ازدواج می‌کنی که بچه داشته باشی.این چند روز که از مرگ مهسا امینی می‌گذارد به تحلیل ها و گفته ها و نوشته هایی که پیرامون آن گذاشته اند دقیق شده ام. به گمانم پرسش و پاسخی که من با دوست سابقم داشتم در ادامه گفتمان فرهنگی است که حکومت مروج آن بوده است و آن عشق زدایی از زندگی است و دوم نگاه به زن فقط به عنوان مادر آینده ( این سخن را در مسابقه آشپزی شبکه یک سیما از زبان سر آشپز در مواجهه با دختری جوان که هنوز ازدواج نکرده بود شنیدم).حکومت چگونه از زندگی عشق زدایی کرده است؟ اولین آن اقتصاد است، همین که کیک اقتصاد مملکت کوچک شده است و سهم مردم از آن کمتر، در نتیجه یا مرد خانواده یا هم زن و مرد خانواده نیازمند وقت بیشتر گذاشتن جهت برطرف کردن نیازهای اقتصادی خانواده هستند و در نتیجه زمان کمتری را نسبت بهم دارند. زمان های خسته شأن بهم گِره میخورد و کمتر کسی است که این فضا را عاشقانه تفسیر کند. یا کمتر کسی است که تمایل داشته باشد به این فضا تن دهد. در این شرایط دوست داران عشق نیازمند م, ...ادامه مطلب