خانه دوست کجاست ( روز بیست و چهارم، دلتنگی)

آفتاب در حال غروبیدن بود و دریا پیش رویمان و ما در بلندای اسکله .
دل غمکی گرفتم. به افکار چند روز پیش خودم در نزدیکی رودخانه سرباز فکر میکنم. اینکه چه شد و چه انگیزه ای مرا تا به اینجای سرزمین کشانده است.

یاد کودکی ام می افتم که بابا می آمد زاهدان و چابهار. و مسیر قدیم زاهدان چابهار، همین جاده ایست که ما اکنون در حال رکابیدنیم، وقتی به « خانه» بر میگشت، برایمان موز های کوچک این منطقه را می‌آورد. می‌گفت برای سرباز است. آن روزها تا این نام به گوشم می‌رسید، رودخانه ای را به شکل یک سرباز نظامی متصور میشدم.
گوشه ذهنم بود که آن جا کجاست؟ موز هم میشود ایرانی باشد؟
و شاید همین سفرهای پدر، همین گفتن ها، همین خاطره بازگو کردن از سفرهایش، از مسافر شدن هایش، بذری در وجودم کاشت، تخمه ای در لایه های زیرین ذهنم انداخت، که اینک که در سرزمین بلوچستان، میرکابم، از آن روزگار، رشد و نمو کرده است. هر چه بود، بذر نابی در وجودم کاشت، اینکه سهیل تو مسافری، برو ببین و کشف کن. وقتی دریچه چشمانت باز است چرا به دریچه های سودا زده گوشت اکتفا کنی که هر مرد و نامردی برایش، لالایی میخواند و افسانه های نهاد کودکی ناآرام خود را، بغض ها و عقده های فرو خورده اش را به جای واقعیت برای تو لالا کند؟ و تو خواب نُما شوی. در خواب باشی و فکر کنی بیداری.
وقتی دریچه های دیده ات باز است، به گوشت بسنده نشو، که ابلهی است.
و آمدم، رکابیدم و دیدم ، با چشمان بینای خود مشاهده کردم، خیلی از حرفها که واقعیت میخوانندش، افسانه ای بیش نبود. اکنون بر بالای صخره ای بلند دارم یکی از زیباترین غروب افتاب را مشرف بر اسکله میبینم و دل تنگ پدر شدم. دل تنگ حاجی‌. اگر او بود با هم به تماشای غروب می نشستیم. با خودم فکر میکنم، چرا یکهو غم جدایی اینگونه زخمش باز و تازه و جوان شد؟
یاد آخرین کتابی که قبل از سفر خواندم می افتم: «سه شنبه ها با موری», خبرنگار از موری پرسید، بعد از هفتاد سال پس از مرگ مادرتان هنوز شما را متأثر میکند؟
و موری جواب داد: البته.
ای کاش ما هم برای فرزندانمان، برای فرزندان سرزمینمان، بذری بکاریم که از آن، نهال و درخت جویای حقیقت گشتن و درک مسافر بودن باشد، اینکه همه ما مسافریم.

روز بیست و چهارم

@parrchenan

پرچنان...