کافه سوسالیتی وودی آلن

فیلم های وودی آلن از آن دست فیلم هایی است که طنز و کم کم زهر خند ادامه داستان خود، پلشتی دنیا را نشان میدهد. آوارگی و اضطراب و سرگشتگی انسان انتخاب گر را و حسرت ها و بی اخلاقی های بعد از انتخابش را. گویی پیام وودی در کافه سوسالیتی و همه فیلم هایش آن است که ساده و ساده تر زندگی کن تا انتخاب هایت محدود تر باشد.
فیلم های وودی تو را همیشه به مرزهای اخلاق می کشاند. این که تا میتوانی تعریفی متناسب با اخلاق برای خود بسازی که در بتوانی در آن گام برداری. این که اصلا آیا میخواهی در این وادی گام برداری یا خیر؟

نقل قولی از وودی آلن : بشریت بیش از هر زمان دیگری در تاریخ با یک دوراهی مواجه شده است. یک مسیر، به سوی افسردگی و نا امیدی مطلق می‌رود و دیگری به سوی نابودی و انهدام مطلق. بگذارید شکرگذار این نعمت باشیم که ما معرفت انتخاب راه درست را داریم.
فیلم کافه از آن دست فیلم هایی است که آدم دلش به حال خودش میگیرد و تنگ میشود.

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرفِ دلش را نگفت من بودم

«دلم برای خودم تنگ می شود» آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هر آنچه شیفته تر از پی شُدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را ؟
اشاره ای کنم: انگار کوهکن بودم
من آن زلال پرستم در آب گندِ زمان
که فکرِ صافی آبی چنین« لجن» بودم

« غریب بودم» و گشتم « غریبتر» اما:
دلم خوش است که در« غربتِ وطن» بودم
@parrchenan

پرچنان...