درختکاری و کرونا

روز درختکاری گذشت و یادم آمد مدتهاست ذهنم از  از فضای درخت و دوست‌درخت فاصله گرفته است. زمانی برام مهم بود درختکاری و اکنون از آبان و بعد از سفر دیدار با درختان کهنسال تا شیراز، میخواستم سرو بکارم و هنوز نتوانسته ام.
 اول سیل و سرما و سپس ناآرامی ها و ساقط شدن هواپیما و تا ناآرامی های بعدش و در نهایت کرونا.
و اینگونه شد که ذهنم از درخت و دوست‌درختانم فاصله گرفت. با این که امسال بیش از هر زمان دیگری به واسطه سفر و درختان هزار ساله، درگیر درخت بودم.
چرا؟
نمیدانم. اما حدس یا فرضیه ای دارم. گویی که بشر برای توجه به زیست بوم خود، طبیعت خود، فضای زندگی خود نیاز به یک ذهن آسوده، یک روان آرام شده، یک میل رام شده داشته باشد.
همین که ذهن، مشوش شود، از این عنصر مهم زندگی غافل میشوی.
با این که تلاش داشتم بعد از سفر، یک سرو بکارم، هنوز این عمل را انجام ندادم. روز درختکاری برایم آن اهمیت سابق و فلسفه ای که این روز نمادین دارد را نداشت.
اینها را مینویسیم تا به خود آیم و طرحی نو از برای خودم در اندازم.
روز درختکاری بود و مسئولین ارشد حاکمیت، درخت کاشتند. اما چیزی که ذهنم را درگیر کرد، نوع گزارشی بود که از این موضوع ارائه میشد. و آن تاکید بر کاشتن درخت میوه توسط رهبری و درخت سیب توسط ریس جمهور بود.
گویی این درخت، باید «درخت میوه» باشد.
زمانی صرف کاشتن درخت بود و چند صباحی که  اینک گام دوم انقلاب نامگذاری شده‌ است و از  بوجود آمدن تابلوی حد ترخیص در تابلوهای  راهنمایی رانندگی، تا حذف انتگرال در آموزش و پرورش، تا تغییرات کتابهای تاریخی، تا حذف فردوسی پور در مدیریت جدید انقلابیان گام دومی صدا و سیما ، تا تغییرات در مهد کودک ها، حضور جدی و بسیار معنی دار طب سنتی ، اسلامی در مراکز آموزشی پزشکی بیمارستانی ،...و  آخرین  مورد آنها تغییرات احتمالی ساختار حکومتی که در نوع برگزاری انتخابات و حکم های حکومتی جدید بوجود آمده ، حتی نوع درخت مهم میشود.
احتمالاً میتوانم حدس بزنم درخت میوه در ایدولوژی اسلامی، بر درختی غیر آن ارجحیت دارد.بر درختی غیر مثمر، چیزی چون چنار یا سرو.
ورنه چه معنی دارد در سعد آبادی که  در واقع موزه  درخت چنار است، درخت سیب بکاری؟
اگر نماد زرتشت و ایران باستان، سرو و چنار بوده است، گویی گام دوم انقلابیان، درست کردن نمادی از درخت برای ایران انقلابی باشد و چه چیز بهتر از درخت سیب؟ هم نماد درخت و میوه آدم و حواست. هم درختی است که بنیانگذار انقلاب بر آن تکیه میداد و جهانیان و انقلاب را هدایت میکرد و هم درختی است که  به جای انگور  که در مراکز عمده پرورش انگور به سابقه هزاران ساله، بخصوص در غرب کشور کاشته میشد، قرار گرفت. چرا که از انگور شراب خیزد و از سیب، لواشک! ( در مقیاس انبوه. و از هر دو سرکه).
از گذشته دور کاشت درختان، بیشتر  به عمر پربار و مقاومت آن در برابر سختی های سالهای کم بارش، سیل، طوفان و...، تاکید داشت. اینکه نسل های بسیاری بتوانند بر آن درخت تکیه دهند. نگاه دراز مدت داشتند، برای همین سرو و چنار، گردو، خرما، مهمترین درختان با این نگاه بودند. اما در این نگاه جدید، اینگونه نیست. ملاک، میوه است، مثمر بودن است و زود به نتیجه رسیدن، نسل های بعد برای خودشان فکر خودشان را خواهند کرد. سخن بنیان گذار جمهوری اسلامی را فراموش نکنیم، که گفتند: «پدران ما حق نداشتند برای ما تصمیم بگیرند»
باری سخن را این‌جا تمام کنم و نتیجه گیری کنم که باور و ایدولوژی می تواند تا کجا های زندگی اثرات مثبت و یا منفی خود را داشته باشد.

اما درختکاری و کرونا
 این روزها در پایان دیالوگ‌هایم یک تکه کلام اضافه شده است
مراقب خودمون باشیم.
در این ویروس جدید، مراقب خودم بودن، در واقع بدین معنی است که مراقب« تو _ دیگری» نیز هستم. چرا که احتمالأ من ویروس نگیرم، اگر بگیرم برای تو ناقل نشوم و تو از جانب من دچار خسارات و یا مرگ نشوی.
مراقب خودم بودن به همان اندازه مراقب تو بودن مهم است.
در اینجا مجبور به دوست داشتن خود هستیم تا دیگری را دوست داشته باشیم. اینجا باید مَن‌یت داشته باشم و من را دوست بدارم تا تو را تا دیگری را دوست بدارم. از من مراقب باشم تا تو مراقبت شوی. به من توجه کنم تا که برای تو ایثار کرده باشم. کرونا در واقع آغاز زندگی مدرن به معنای مهم بودن فرد در جامعه است. به معنای مهم بودن من در دیگریست. به معنای مرگ خدا، در گفتار نیچه است. مسئولیت  سنگین و دلهره‌آور و اضطراب ناک من( و نه خدا) در مواجه با جامعه( دیگری).
مراقب خودتون باشید.
@parrchenan