تن

درود بر سهیل عزیز

امیدوارم در این ایام هم سرزندگی‌ت حفظ شده باشه. ❤️

یه سوالی برام پیش اومد. آیا تشنه و شیفته زندگی بودن معادل مرگ هراسی است؟( کامنت یکی از خوانندگان)

بعد از نوشتن این پست سوار چنبر( دوچرخه ام) شده و به سمت مقصد رکابان شدم در این هین یک مونولوگی پیدا کرده بودم ، تشنه به زندگی بودن یعنی چه؟ جمله بیشتر شاعرانه میزد و مبهم بود و پر از استعاره. اما من دنبال ابهام گویی نبودم و تلاش دارم نباشم. تشنه زندگی بودن یعنی چه؟ به پاسخ ها فکر می‌کردم. این که چند مثال یافتم حتی به پندارم خطور کرد این را از خوانندگانم هم بپرسم و پاسخ ها را به بحث و گفتگو بیاندازیم و در نهایت به صورت یک جستار مجزا انتشار بدیم.

اما هنوز از پاسخ هام قانع نشده بودم. تا اینکه یاد جستاری از دکتر محمود فتوحی افتادم و جستاری شبیه به آن، از دکتر یار محمدی. باز هم یادم آمدم چند سال قبل خودم جستارهای متشابه این نوشته بودم.

آشنایی من با دکتر محمود فتوحی در دوران دانشجویی و دانشگاه خوارزمی فعلی و تربیت معلم سابق شکل گرفت. جامعه‌شناسی ادبیات را به طرز باور نکردنی افتادم و برای بار دوم با دکتر فتوحی آن را برداشتم. همان اولین جلسه شیفته او شدم. اولین نفر به کلاس میرفتم نزدیکترین صندلی به میز استاد را تصاحب میکردم و گویی که بر ساحلی به تماشای دریا بودم. تقریباً در همه جلسات درس، زمان و مکان را گم میکردم و بعد از پاس کردن آن واحد ، باز هم اگر فرصت می یافتم به کلاس او میرفتم. من شیفته شعری از او شدم با نام سیب پرتابی.

باری چند روز قبل جستاری از او خواندم. اینکه ما نیاز به عبور از غول های سنتی مان داریم. عبور از بعضی اندیشه های مولوی، حافظ و... نباید نام بزرگشان ما را بترساند و گمان بریم که اندیشه تنها از آن آنهاست.

باری از مرحله پرت شدم.

دنبال پاسخ سوالم بودم: تشنه به زندگی یعنی چه؟

به گمانم پاسخ کلی در « بدن یا تن » نهفته است.

هر کردار و پندار و گفتاری که به بدن احترام بگذارد.پاسدار این بدن خاکی باشد، نشان از تشنگی به زندگی است.

این پاسخ کلی را میتوان با مثالهای خرد و مصداقی کامل کرد. اجازه دهید در جستاری دیگر به مصداق های آن بپردازیم و اگر شما مثالی عملی برای تشنگی به زندگی دارید لطفاً آن را در میان بگذارید.

هر دو جستار اشاره شده را در ادامه قرار می دهم:

۱.

.

https://t.me/niyazestanbarani/2892

۲.

https://t.me/karvandparsi/603