یک سوزن به خود

پرچنان:
سوار چمبر هستم و از جلوی حسینه ارشاد ترافیک بسیار سنگین، جشن پیروزی شیخ حسن، راه را بر سوار ها بسته. اما مرا چه غم که چمبری دارم که از هر کجا که اراده کنم، خواهد رفت. صدای بوق ، بوق ماشینها واقعا چه لذتی می‌تواند به آدمی بدهد؟ در چهره ماشین سوارها، شادی منعکس نیست. در غول ترافیک گیر کرده اند و فکر میکنند، شادی یعنی این.
مگر نه اینکه سادی امری درونیست که خود فرد، اول فهم میکند؟ جلو بیمارستان تخصصی کودکان مفید، میخواستم جلوی ماشینها را بگیرم و بگویم رای دادیم، بخاطر نسل های بعدی، بخاطر آینده بهتر کودکان، آن وقت چرا با بوق آزار دهنده ات، خواب کودک نازک بیمار، میشکنی؟ میشد پلاکارد دستم بگیرم و این حرمت را یاد اوری کنم! اما نکردم. ( یاد شادیهای عمیق بیکران، خنده های از ته دلِ الکی سفر با دوچرخه افتادم، این نه شادی این شب کجا و ان لذت شرب مدام کجا)نزدیک های تجریش، مردم پیاده ، خیابان را بسته بودند. شاید یادشان رفته بود، بیمارستان شهدای تجریش، در این منطقه است و چشم امید و زندگی و مرگ ، فردی یا افرادی که در آمبولانس هستند به این بیمارستان است. حالا اگر درباره آلودگی هوا از تک تک شادی کنندگان میپرسیدی، همه اعلام عدم رضایت میکردند، اگر نظرشان را نسبت به هدر رفتن انرژی میخواستی، مقاله وار پاسخ می‌گفتند. اگر از رابطه بین بیماری های روانی و ترافیک میپرسیدی؟ چهل ساعت میتوانستند، گفتگو کنند. حال آنکه خود در این شب، آلودگی صوتی و ترافیکی و هوا و هدر دهی انرژی انجام دادند. فضای دو قطبی کشور، تمام شد، کمربند همت ببندیم و اول از همه، از خود شروع کنیم. اول از همه تلاش کنیم، تناقض های فکری با کرداریمان و سپس پنداریمان را اصلاح کنیم و این دو را در یک راستا قرار دهیم.بیایید چشم امید به دولت و مهندسی فرهنگی( اصطلاحی که نمیدانم چیست) نداشته باشیم. بیایید چشم امید خودمان باشیم. ما می‌توانیم.
بیایید نگرانی برای خشک شدن دریاچه ارومیه، برای هدر رفتن وقت در ترافیک، برای بهداشت روانهای ناسالم، برای آلودگی ها زیستی، و درونیمان، را در خود نهادینه کنیم و از خود شروع کنیم. و این نیاز است لحظاتی از روز، دقایقی از زندگی ، وقتی از زمان را به کردار و گفتار و پندار خویش فکر کنیم. تناقضها و گاف ها و پاردوکسهایش را استخراج کنیم، بتراشیمش و هر روز نسبت به دیروز صیقلی تر شویم
@parrchenan