مقاوم

پرچنان:
بیمارستان بودیم و گوش دفرمه شده کودک جلوی چشمم بود، گزارشی نوشته شد و قاضی حکم داد از پدر مسامحه گر بی خیالش که مدتها دنبالش بودیم گرفته شود. پدری که فکر میکرد فرزندش، مُلک اوست و بدیهی ترین امر ممکن مالکیت بر فرزندش است، اما دیگر در دستانش نبود. دیگر، سرپرستش نبود، لیاقتی نداشت و از آن سلب شد. روزهای بعدش برای ادامه درمان به بیمارستان بردیم. اول که در شیر خوارگاه، بین دوستانش، خوش بود، مقاومت کرد از آمدن!!، در ماشین داد زد و گریه کرد، و تهدیدمان کرد: "دیگه دوسِتتون ندارم". و من به خودم در دلم گفتم: " هیچ وقت یک ایرانی رو تهدید نکن". به در و دیوار بسته روحش زدم و در عرض ده دقیقه باهام دست داد و رفیق شد. تازگی ها فهمیده ام برای رفاقت با کودک، برهان و استدلال بکار نمی آید، یک جور راه حل کودکانه- احمقانه طوری، عالی جواب میدهد. و من برای این کودک از شگرد خودم،" سوزن گیر کن _ آینه" استفاده کردم.
در بیمارستان و هنگام بخیه باز و بسته کردن گوشش، و خون گیری و چیزهای دردناک دیگر، خیلی مقاومت کرد، خیلی، کودکی بود که حرف نیچه را باور کرده بود: "چیزی که مرا نکشد، قوی تر میکند".
در زمانهای محنت و رنج اش، تاب نمیاوردم و از آن فضا فاصله می‌گرفتم. روبرویش میبودم و بعد از شجاعت و قدرتش ، لایکی تحویلش میدادم و سری تکان داده و لب و لوچ تایید ، حوالتش میکردم و او هم یاد گرفت و لایکی و تکان سری و لب و‌لوچه تایید ی تحویل من میداد. یاد قسمتی از داستان، بابا لنک دراز افتادم، آنجا که جودی به بابا نامه مینویسد و میگوید: "اگر شوهرم با یازده تا بچه ام در زلزله از دست بروند، فردایش دنبال شوهر دیگری خواهم رفت". مردمان این سرزمین، به مقاومت و صبر، استوار شدند. و نتیجه مقاومت و صبر را میچشند. این کودک نیز فرزند این سرزمین است. عصر جمعه بیکار بودم و تپلک ،همان هدیه جاده را تعمیر ش کردم و یاد کودک مقاوم و‌گوش دوخته شده اش افتادم و این نوشته از دوختن پاره تپلک در ذهنم جرقه زد. حس بسیار خوبی حین تعمیر تپلک داشتم، کسی که قدر هدیه اش را نداند، از او روزگار خواهد ستاند، مثل پدر کودک، مثل مردمی که سالها پیش با انتخابات قهر کردند و اینک آشتی شدند. قهر از ناامیدی میآید و هدیه، از امید.
الهی درخت همچون سیب امیدمان، همیشه سبز بماند.

@parrchenan

پرچنان...