روحانی

چهار سال پیش بود که تحریم کردم و رای ندادم، از دوره قبل ترش و فضای بعد از آن، دیگر انگیزه ای نداشتم، ناامید و حتی بی امید بودم، و اکنون که به چهار سال قبل، و آن ناامیدی وجودی فکر میکنم، باورم نمیشود این حجم از ناامیدی را. چرا که همیشه در دل سیاهی معمولا میتوانستم، سفیدی استخراج کنم، زاویه دیدم را عوض کنم، خوش بینی ام را افزون کنم، اما آن چهار سال پیش، گویی نتوانسته ام. زندگی ام محدود بود به پانزده، بیست تا ، از بچه های شبانه روزی که هر کار میکردی، هر توان که میگذاشتی، حتی همه بار را بر گرده ات، میگذاشتی، باز یه جایی، مشکلی بود. باز نمیشد، باز خستگی به تنت می ماند. اما اکنون همه فرزندان این سرزمین، همه فرزندان انسان، فرزندانم هستند و همین که قدمی موفق برای کم کردن دردشون و رنجشون و محنتشون، بر میدارم، امیدوارترم، نسبت به آن روزهای سخت. برای آینده فرزندان سرزمینم، حاضرم ساعتها برم و وقت بگذارم و گفتگو کنم، که اگر روحانی نباشه، حکومت، چهار ساله نیست. چهل ساله است. و اینکه به نوعی انتخابات امسال، به نوعی انتخابات، کاندیداهای رهبری آینده نظام است. با توجه به شرایط کشور و منطقه ،امیدوارم سالهای سال، رهبری کنونی مستدام باشند. و حکومت چهل ساله، یعنی فرزندان من ،که همه فرزندان این سرزمین هستند، در فضایی دیگر رشد خواهند کرد، جوان خواهند شد و به میانه خواهند رسید. هنوز که هنوز است، بیشتر دوستان رای خاکستری یم ،همان هایی هستند که اتفاقا، کودک و فرزندی دارند. و اتفاقا دنیایشان، همه ، همان کودکشان است و اتفاقا گویی نگاه بسیار کلان وبلند مدت و آینده نگر کودکشان را ندارند. و امثال بنده که نه زندگی متاهلی و نه کودک خاصی داریم، گویی دل نگران تریم به کودکان آنها تا آنها. یاد نوشته ماه های گذشته ام افتادم، که شخصی ،پرسیده بود، این بابا متاهله؟ و وقتی همکارم گفته بود، مجرد است، گفته بود، پس همون، برا همین این قدر انرژی داره.