چهارشنبه ترور

پرچنان:
چهارشنبه تروریستی تهران به شامگاه خود رسیده بود و از سر کار به سمت خانه می آمدم، کمی وقت اضافه داشتم و ترجیح میدادم، چند تا ایستگاه مترو را پیاده گز کنم. تا به ایستگاه آخر که برسم، بین ماشین های گیر کرده در ترافیک، گرما ، انبوه خبرهای ترور، مرگ، کشتن، داعش و...، چند جا دعوا رخ داد. فضای استرسی که افراد ‌نمیتوانستند، کنترلش کنند. این حجم از اضطراب را مدیریت کنند.
با توجه به تجربه هایی که از جدا کردن افراد درگیر، در شبانه روزی، و بین بچه ها ،کسب کرده ام، قبل از بیخ پیدا کردن این درگیریها، خود را به صحنه رسانده و آنها را از هم جدا میکردند و اتفاقا ، استقبال میکردند، گویی یک ترس نهانی حتی در این درگیری نیز در درونشان بود. یک ایستگاه دیگر را هم بیشتر پیاده رفتم تا هم خود به وسیله پیاده روی مدیریت شوم و هم اگر باز چنین صحنه ای دیدم وارد عمل شوم.
با خودم به میلیونها آدمی که از افغانستان و عراق و سوریه تا کشمیر و آفریقا و بلژیک و منچستر و فرانسه، درگیر جنگ یا خشونت ترور هستند ، فکر میکنم. این که در این فضا، چگونه، استرس و اضطراب و خشم جای عقلانیت و مٙحبت و مهربانی را میگیرد،! اینکه این نوع از فضاها، امکان رشد یافتگی، خودشکوفایی را از آدم دریغ میکند و به اصل سائق های طبیعی انسان باز می‌گرداند. من فکر میکنم، انسان غار نشین با توجه به حجم ترس و اضطراب ناشی از حمله حیوانات و سرما و تاریکی و نیافتن غذا، داشت، آدم خشمگین و دور از مٙحبتی بوده است ، و خشونت از نوع جنگ و مرگ و ترور ، در هر قسمت، از کره خاکی، یک عقب گرد به دوران غار نشینی انسان است.
اجازه ندهیم، ژن های نهفته غار نشینیمان، فرصت بروز در ما و فرزندانمان بیابد.

@parrchenan

پرچنان...