راوی

پرچنان:
اگر در یک بیابان ، یک روستا و واحه ای وجود داشته باشد و در آنجا تنها یک چاه آب باشد، قیمتی ترین و ارزشمند ترین و پر بها ترین چیز آن مکان چه خواهد بود؟ احتمالا جواب،چاه آب باشد.
اگر در بیابانی چاه آب باشد، آن چاه آب برای کاروانیان که در گذشته از آن کنار آن می‌گذشتند ، چه بهایی میداشت؟ احتمالا ، پر بها ترین.
حال اگر شخصی فامیلش چاهی یا چاهک یا چاه زاده باشد، ذهن دلالت بر آن شکوه و عظمت و ارزشمندی که در گذشته نه خیلی دور داشت بر خواهد کشید؟ یا به چاه ویل و چاه تاریک و عمق سیاهی؟
به نظرم شخصیت و ویژگی های فردی که این نام دارد در گذر ذهن از آن واژه مثبت به این واژه منفی ، نقش پر رنگی خواهد داشت. چاه آبی که زندگانی میبخشید یا چاه تاریک و سیاه و عمیق جاهلیت. شاید رسنی لازم است از این چاه به آن چاه. رسنی ذهنی، برای من مخاطب با این نام خانوادگی.

روزی، دوستی ، ازم پرسید نقش تو در این عالم چیست؟
فکر کردم و‌گفتم راوی گری. مشاهده و راوی گری.
در طول رکاب زدن به همرکابانم میگفتم: راوی داستان خود باشند و برای دیگران ، روایت کنند. دیروز حرفی پر مغز از استاد پاینده در کانال @zirzamin_zirzamin
خواندم و تازه ملتفط شدم در انسان واره ترین سرزمین گام بر میدارم. انسان به معنای انسان. بی پس و پیش. انسان گوشت و پوست و‌خون دار. نه انسان انتزاعی و از پس آمده یا پیش رونده. انسان اکنون و این زمانی. در سرزمینی که گاهی چاه آن تداعی آب زندگی و‌ممد حیات میکند و گاهی در چاه ویل و تاریک آن، نفس میشماری.

انسان موجودی روایتگر است. روایت دلیل انسان بودن است.
کسانی به روایت توجه دارند که انسان‌تر هستند. روایت با انسان بودگی سروکار دارد.
"سلول انفرادی" شکنجه‌ای برای قطع روایتگری انسان‌هاست.
قطع روایتگری یعنی نفی انسان بودگی انسان‌ها.

تقریرات کلاس دکتر حسین پاینده

@parrchenan

پرچنان...