فرزند

پرچنان:
بازدید از منزل رفتیم. خانه در جای خوبی از تهران واقع شده بود. پدر کودک، درجات علمی بالایی در دانشگاه داشت و مادر نیز تحصیلات خوب و کار مرتبط داشت. اما کودک، کودکی بد زبان که هنگام مواجهه​ با مادر، کٙتهایش را باز میکرد و اصلاح چشم تو چشم را انجام میداد و با نامهربانی( نخواستم اصطلاح نفرت را بکار ببرم) نگاه می‌کرد. من هنگامی که در شبانه روزی ، مربی بودم، هرگاه می‌دیدم یکی از فرزندانم اینگونه کٙت هایش را باز کرده و چشم تو چشم با بچه ای دیگر شده، فورا بوی حادثه و دعوا را استشمام میکردم و قبل از آنکه کار بالا بگیرد، مداخله میکردم. اما آنها بچه های شبانه روزی بودند، نوجوان بودند و در زندگی های خود سراسر مشکل داشتند. اما این کودکی خرد بود که سن مدرسه نرسیده بود و در خانواده ای با تحصیلات عالیه، رشد و نُمو داشته است. حیرانم که این نوع از ایستادن و نگاه کردن را از چه کس آموخته است؟ مگر نه آنکه کودکان آینه ی بزرگان آن خانواده هستند!
اولین آسیب دعواهای خانوادگی را فرزندان می بینند.
فرزندانی که شاید در آینده ،دیو سیرتی شوند، برای همان خانواده و جامعه ای که زندگی خواهند کرد. در فرزند آوری دقت کنید که آیا اول بهم می آیید، پنج سال اول زندگی کودک در کجا و چه شرایطی خواهد بود. شرایط مالی این مهمان جدید را دارید، بعد از آن مهمان ماندگار زندگی خویش را به خانواده بیاورید.

@parrchenan

پرچنان...