گربه هایم

چند روز است ننوشته ام و این برایم می‌تواند زنگ خطری باشد که: «شاید به تکرار و عادت دچار شده ای». این که هر روز مطلبی برای نوشتن داشته باشم، برایم نشانه ای از موج است، از فعال بودن در مقابل مرداب و سکون بودن.
*
طبق رویه ای که برای خودم تعریف کرده ام، بچه هایی که برای پزشک قانونی میبریم را تا لحظه تحویل جواب، که زمانی حدودا یک تا یک و نیم ساعت است را به پارک روبروی آنجا میبرم.
دو برادر هستند که هر دو لباس بارسلونا و مسی را پوشیده اند. چون سن یکی شان افزون تر بود، دیکر مداد رنگی نبرده بودم و مجبور بودم با امکانات موجود، با هم دوست شویم و سرگرم شویم. بازی اعداد راه انداختم و متوجه شدم مسی کوچکتر هوش سرشاری در ریاضی دارد. به پارک رفتیم و ورزش و تاب و سر سره و پرندگانش را دیدیم و هنگام بازگشت، مسی بزرگتر گفت، آن هم دوبار: ممنون که ما را اینجا آوردین. برای اولین بار بود که در این مجموعه از کودکانی که پارک میبرم، یکی شان ازم تشکر میکرد‌. حتی مسی بزرگتر وقتی تخم مرغ شانسی خود را باز کرد و شکلاتی درونش بود را نیز با مسی کوچکتر قسمت کرد. این مسئولیت پذیری، این رفتار این تفاوت را نمیتوانم فقط و فقط ناشی از امر آموزش و تربیت بدانم. گویی چیزی دگر نیز هست، شاید نهفته در ژن های نیاکانمان. چیزی که در هنگام نوشتن این مطلب از پدر، به یادم آمد این است که ، کودکان خردسال فامیل عاشق پدرم بودند، چرا که در هر مهمانی، شده ساعتی آنها را بر میداشت و به نزدیکترین پارک به محل مهمانی می‌برد و آنها کودکی خود را نه در آپارتمان تنگ و‌ تونگ که در بوستان و فضای پهن و سبز آن، انجام میدادند.

*

اخرین شیفت، خبری از گربه هایم نبود، شاید رمانده شده باشند. تا چند روز بود که فکر میکردم، خوش به حال ما که در مجموعه ای کار میکنیم که با حیوانات مهربان هست، حتی اگر فردی از همکاران فوبیا داشته باشد. نمیدانم اگر این تصویر ذهنیم نسبت به همکارانم بشکند و ببینم از توله گربه هایی که به آنها میرسیدم دگر خبری نیست، و دلیل آن رماندنشان، بواسطه آنها باشد، دیگر رغبت چندانی برای ماندن در این واحد را نداشته باشم. جایی دیگر و واحدی نزدیکتر به منزل را نشانه خواهم گرفت.

@parrchenan

معتقدم کسی که از آرامش حضور حیوان در کنار انسان، نه تنها به آرامش نرسد، بلکه بترسد، بیمار است. بیماری که باید درمان شود

@parrchenan

پرچنان...