جوی ولیعصر

یکی از معدود قسمت های جوی ولیعصر است که در این گرما تهران و بی آبی جوی هنوز سبزِ سبز است و حسی از خوبی را نثار مشاهده گر خود میکند.

جوی ولیعصر قبل ترها اینگونه نبود، درختان ستبر چنار همه خیابان را پوشانده بودند و همیشه آبی از کنار درختان جاری.

این پنداره های ( خاطرات) دوران کودکی ام است.

اما این روزها دیگر در آن آبی جاری نیست. چند سال است شهردارهای گوناگون تلاش میکنند چنارها را بدان باز گرداند اما گویی نمی‌شود.

در بستر خشک جوی، قسمت‌هایی سنگ فرش شده ، قسمت هایی خاکی_ رس که پای چنارهای کاشته شده معمولا هست و بیشتر خاکی خشک است.

اما این قسمت جوی سبز است چون دامنه کوهستان ، چون پای کارِ قله ای.

حتی موشی که در آن میدود را علی رغم حس نه خوبی که از دیدن موش های شهری میگیرم را دوست دارم.

این روزها به خانه که میرسم گاهی از خشمی که بواسطه تغییر جو این خیابان و امنیتی شدن بدست آورده است بهنگام پارک و قفل کردن چنبر ( دوچرخه ام) حس میکنم که فک و دهانم درد میکند، آن قدر که در طی رکابیدن دندان بر هم فشار داده ام.

اما

اما

اما

این نیز بگذرد.

هم‌چنان که آن نیز گذشت

https://t.me/parrchenan