هوای پاک

معمولاً صبح که چشمم را از خواب میگشایم اول کارم این است که گوشی را از حالت پرواز خارج و سپس شاخص آلودگی هوا را چک کنم. اگر بالای صد و ده باشد وسیله حمل و نقل همان روزم مترو خواهد شد و اگر زیر این عدد باشد دوچرخه. بیش از سه هفته آلودگی تهران کم کم داشت مرا از این عادت منصرف می‌کرد.

از خواب بیدار شدم و این چند هفته نرکابیدن در بدنم خوش جا باز کرده بود. عدد شاخص را که دیدم، امکان هیچ بهانه تراشی را نیافتم. عدد زیر پنجاه بود و آن روز یکی از روزهای معدود پاک تهران. تا به اینجای سال تعداد روزهای پاک تهران دو رقمی نشده است. اما این هفته هر روز بهتر از دیروزش بوده است. هوا پاک و بادی است و هیچ بهانه ای برای نرکابیدن برای آدم به تنبلی خوش نشسته، باقی نمی‌گذارد.

به دوستان و خوانندگان تهرانی تاکیدا سفارش میکنم از این روزهای بشدت کم یاب تهران که هوای پاک دارد نهایت استفاده را ببرند.

این روزها کوه های تهران گویی نزدیکتر شده اند.

پی نوشت:

۱. برای مردم زلزله زده از خوی تا ترکیه تا سوریه غمگینم. این گرانی کی به جان ما نشست که هزینه یک عدد پتو سربازی برای اهدا نیز برای جیب خانوار سنگینی می‌کند!؟

یادم است در زلزله بم که با تیم هلال احمر دانشگاه به این شهر رفتیم، اول نیروهای امدادی خارجی از کشور ترکیه را دیدیم که زودتر از همه آمده بودند.

۲. همین که در شهر تهران و گسل های متعددش هنوز داریم با خیال راحت نفس میکشیم شاید به این پندار فرامادی برمی‌گیرد که خدا نگهدارت، خداحافظ. که هر روز بارها و بارها در پایان دیدارها تکرار میکنیم و این تکرار ما را به این بی عملی کشانده است. به این خیال‌جمعیِ خیالی.( جا برای نوشتن زیاد دارد اما به دلیل حاشیه های احتمالی از ادامه دادن اجتناب میکنم)

۳. کمک های هلال احمری اولیه و زلزله را یاد بگیریم تا در روزی که نگهداری نداشت بتوانیم از خود و خودهامان مراقبت کنیم. من به دنبالش خواهم رفت. اگر کسی از خوانندگان مشتاق بود اعلام کند که نتایج پی‌گیری هایم را با او شریک شوم

https://t.me/parrchenan