هدیه

مهمان داریم و مشغول گفتگو.

از دست رنج باغ خویش برایمان هدیه آورده است و از بودن با هم مسرور.

کودکی بین ماست که برایش هدیه مختصری تهیه کرده ام. مهمان مان به شوخی بیان میکند که فقط برای او هدیه لحاظ شده است؟

پاسخم آری است و برهان می آورم که او به خاطر دوستش که من بودم آمده است اما شما برای دیدن عزیزانتان.

کودک که زبان با مزه ای دارد و ابتدا هر واژه دِ اضافه می‌کند هنگامی که مشاهده کرده آنها عازم تهران هستند و قرار نیست او همراه شود استدلال آورده که منم میخواهم بیام دوستم، دُهِل( سهیل) را ببینم و این سخن اقناع کننده شده و پس در سفر همراه.

نتیجه‌گیری:

* هدیه، دادن و گرفتن از جنس انسانی ترین هاست، آدمیت آدمی را تقویت میکند.

** اقناع کردن مهم است، بسیار، میتوان قانع کرد آدمیان را حتی اگر زبان واضحی نداشته باشی و کودکی چهار پنج سال، در اقناع کردن دوشادوش عقل و خرد ، عاطفه و احساس نیز درگیر است و‌ چه بسا اثر گذاری عمیق تری داشته باشد.

*** امان از دوست و دوستی . سفر آمدن به دیدار دوست. میتوان شاعری کرد و شعر آفرید بخصوص که کودکی شاعر آن باشد نه در گفتار بَل در کردار.

https://t.me/parrchenan